Αναδιοργάνωση βιβλιοθήκης και άλλα πολλά

Και εκεί που πίστευα ότι ο κατάλογος του IKEA μου ήταν αρκετός για να καλύψω τις καταναλωτικές και αισθητικές μου ανάγκες σε επίπεδο επίπλωσης σπιτιού, μια υποχρεωτική βόλτα με τη μαμά και τη θεία για να τις βοηθήσω να διαλέξουν έπιπλα, με έφερε αντιμέτωπη με τον κεραυνοβόλο έρωτα: μια βιβλιοθηκούλα (προσέξτε το Μαμαλάκη που κρύβω μέσα μου) τόσο ιδιαίτερη και ερωτεύσιμη, που την παρήγγειλα κατευθείαν και την περιμένω να φτάσει σε δυο μέρες στο νέο της σπίτι. Και όσοι βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε καταναλωτική, σας παραπέμπω στο φίλιο blog, όπου και η σχετική «βιβλιογραφία».

Έπρεπε λοιπόν να ετοιμάσω το χώρο για να υποδεχτώ αυτό το «στολίδι», το πρώτο μόνιμο έπιπλο που αγοράζω στη ζωή μου! Μου πήρε μια ολόκληρη μέρα να μεταφέρω την IKEA βιβλιοθήκη μου και κυρίως τα περιεχόμενά της από το σαλόνι στο γραφείο. Φυσικά μου χρειαζόταν ένα σκεπτικό για τη νέα λειτουργία των χώρων, οπότε αποφάσισα να διακρίνω τα επαγγελματικά μου ενδιαφέροντα από τα προσωπικά μου. Μου φαίνεται αρκετά λογικό επιχείρημα, δε νομίζετε κι εσείς;

Με τον τρόπο αυτό όμως ξεκαθάρισα και τόνους υλικού και αναμνήσεων των τελευταίων 4 χρόνων. Βρήκα χαμένες φωτογραφίες, σελίδες σημειώσεων, άρθρα από το internet που ποτέ δε διάβασα και αρκετές παλιές εφημερίδες. Και φτάνω στο ζουμί.

Στις πιο πρόσφατες εφημερίδες βρήκα ένα μικρό θησαυρό: δύο φύλλα από το Βήμα της 18^ης Μαΐου 2008 (τόσο πρόσφατο!) όπου και τρία άρθρα, εξίσου ενδιαφέροντα. Το πρώτο, μια συνέντευξη του αρχιτέκτονα Κένεθ Φράμπτον, όπου γίνεται έμμεση αναφορά σε κτίρια μουσείων («το εφέ του Μπιλμπάο» του Γκέρι, «η εκθεσιακή μηχανή» στο Πομπιντού). Από τη συνέντευξη αυτή κρατώ την εξής αναπάντητη ερώτηση: «Αυτό το τεχνοκρατικό συντακτικό αντικατέστησε τις ιστορικιστικές αναζητήσεις των μέσων του 19^ου αιώνα;» Ποιος θα το απαντήσει αυτό;

Το δεύτερο αφορά την παρουσίαση του βιβλίου της Miriam Leonard «Η Αθήνα στο Παρίσι», που μου έκανε σαφές το γιατί ο μεγάλος δάσκαλος του μεταπτυχιακού μου, στην παρουσίαση της εργασίας μου με ρώτησε αν έχω διαβάσει Ηρόδοτο. Μου πήρε κάποια χρόνια, αλλά το κατάλαβα!

Τέλος, το σχετικό με την Παγκόσμια Μέρα των Μουσείων άρθρο, όπου και το ακόλουθο κομμάτι από συνέντευξη του Δημήτρη Κωνστάντιου: «…Ο ρόλος του (μουσείου) σήμερα είναι πολύ πιο σύνθετος και ουσιαστικός. Πρέπει να προσφέρει γνώση και ψυχαγωγία στους πολίτες, να είναι οικείο και φιλικό στην κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι το μουσείο πρέπει να παράγει γεγονότα: εκπαιδευτικά προγράμματα, εκδόσεις, διαλέξεις, συνέδρια, περιοδικές εκθέσεις. Επιπλέον καλείται να επιτελεί έναν άλλο πολύ σοβαρό ρόλο: να αποκαθιστά στα μάτια του κοινού τη χαμένη πραγματικότητα δίνοντας ερμηνεία στα αρχαία που έρχονται στο φως, συνδέοντάς τα με την Ιστορία και τον άνθρωπο». Και αυτή η τελευταία πρόταση με τρόμαξε πάρα πολύ, γιατί θεωρώ ότι το ΒΧΜ είναι από τα πλέον αξιοπρεπή παραδείγματα μουσείων στην Ελλάδα. Αλλά, γιατί τόσες λάθος λέξεις μαζί; «Αποκαθιστά», «χαμένη πραγματικότητα», «ερμηνεία», «Ιστορία» (με κεφαλαίο Ι). Εγώ γιατί είχα τόσο διαφορετική άποψη για την "ιδεολογία" του ΒΧΜ;

Διαβάζοντας λοιπόν για το ΒΧΜ στο «Κράτος και Μουσεία» της Δάφνης Βουδούρη, επιβεβαιώνω τα ακόλουθα: Το 1999 ο κ. Κωνστάντιος «… υπογραμμίζει τη σημασία του Βυζαντίου για την ανίχνευση των «πολλαπλών προσώπων του ελληνισμού, ενός ελληνισμού ζωντανού, όχι με τις αγωνίες του Παπαρρηγόπουλου, αλλά με πορεία τεθλασμένη». Στην έκθεση το κατάφερε. Τώρα τι άλλαξε;