Περί σκληρότητας ή... ca c'est votre probleme

Οκτώ χρόνια πριν έζησα για ένα μικρό διάστημα στο Παρίσι. Εκεί λάτρεψα τα μουσεία, γιατί αποτελούσαν μια μαγική λύση για τη μοναξιά. Γιατί στο μουσείο είσαι εσύ και οι εικόνες που επιλέγεις να προσεέξις, τίποτε άλλο.

Αν και κατανοώ ότι πρέπει, για λόγους ανταποδοτικότητας, να στήνουμε εκθέσεις για τους πολλούς, το στοίχημα είναι να στήσεις έκθεση για τον έναν, το μοναχικό. Γιατί αυτός βλέπει ήδη το "σύστημα" από απόσταση, αυτός ήδη νιώθει πολύ μόνος. Αν σε αυτόν δώσεις δέκα λεπτά ανακούφισης και ένα καταφύγιο, είσαι πολύ μάγκας!

Σε κάθε μέρος που ταξιδεύω δοκιμάζω την τοπική κουζίνα, κυρίως όμως τσακίζω τα τοπικά γλυκά. Ακόμη θυμάμαι την αυθεντική creme brulee, την τάρτα με φρούτα του δάσους, το κέηκ με τυρί (και όχι cheese cake), αλλά και τα αμυγδαλωτά των νησιών, το σταφύλι γλυκό της ηπειρωτικής Ελλάδας και άλλα πολλά. Και η απόλαυση που αντλώ είναι σχεδόν η ίδια. Μόνη μου, να απολαμβάνω ένα κομμάτι του ξένου πολιτισμού. Σε κάθε περίπτωση, επιλέγω να ζήσω την ετεροτοπία της γιορτής. Την ασυνέχεια του προσωπικού μου παραδείγματος.

Κι αυτό δεν είναι μόνο δικό μου πρόβλημα, σωστά; Ca c'est notre probleme!