4.14.2008

Ο πλανήτης όπου δεν τους αγαπούν

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πλανήτης. Εκεί κατοικούσαν μόνο αυτοί που δεν τους αγαπούσαν πια. Κάθε κάτοικος πίστευε ότι είχε ολόκληρο τον πλανήτη δικό του, ότι κανείς άλλος δεν κατοικούσε εκεί. Κι αυτή ήταν η μεγάλη παγίδα αυτού του πλανήτη, γι' αυτό είχε τόση επιτυχία σαν τουριστικός προορισμός.

Όμως μια μέρα κάποιος έχτισε εκεί ένα σπίτι, έχοντας αποφασίσει ότι εκεί θα ζήσει, μόνος και ξεχασμένος μέχρι να πεθάνει. Γύρω από το πρώτο αυτό σπίτι σιγά σιγά άρχισε να δημιουργείται ένα μικρό χωριό και οι νέοι γείτονες βρέθηκαν προ μεγάλης εκπλήξεως όταν συνειδητοποίησαν ότι οι γείτονές τους στον Πλανήτη Όπου Δεν Τους Αγαπούν ήταν οι ίδιοι με τους γείτονές τους στη γη.

Και τότε αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω, μια και κατάλαβαν ότι άδικα είχαν αφήσει τα σπίτια τους και τις οικογένειές τους. Η μοναξιά θα ήταν πάντα μέσα τους, αλλά, αν κατάφερναν να διακρίνουν και τη μοναξιά των άλλων, τότε θα την είχαν νικήσει.

Και ξεκίνησαν έτσι το μακρύ ταξίδι της επιστροφής. Κάποιοι αποκαρδιώθηκαν στα μέσα της διαδρομής και ξαναγύρισαν, αλλά κάποιοι άλλοι, αυτοί που αγαπούσαν αρκετά, τα κατάφεραν και ξαναγύρισαν.

Μόνο κάποια βράδια βλέπουν τον Πλανήτη εκεί μακριά να φωτίζει και νιώθουν ένα σφίξιμο στην καρδιά. Ήταν μεγάλη απόφαση να αποδεχτείς και τις μοναξιές των άλλων...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...σχετικό, "ποιητικό" σχόλιο...
Μυρμηγκάκι περπατούσε
και τη μάνα του ρωτούσε
τι το έφερε στην πλάση..,
--- τυχερό να μην το χάσει..! ---
χίλιο--δυο μυρμηγκοφάγοι
γύρω--πάνω του πανφάγοι..!

Κι αυτή έξαλλη του είπε..:
"πάνε...ρώτα τον μπαμπά σου..,
μα απάντηση δε θά 'χεις..,
ζωηρό μου συ παιδάκι..,...
...ψάξε.., βρες μία δικιά σου..,
να τη δώσεις στα παιδιά σου..!"..!

...Αχ, μικρό μου μυρμηγκάκι..,
γίνε ένα μποέμ μαγκάκι..,
τρέξε, "κρύψου" μες στα δέντρα..,
φάε φλούσδες κι άσ' τους σπόρους..,
...τέλος φυσικό αν θες νά 'χεις..,
χώρια ζήσε απ' τους 'μοβόρους..!

Αλέξανδρος Ζήβας,
URL : www.siopi.gr
Αποκωδικοποίηση..: ψυχής, σιωπής, θρησκειών, μυθολογιών,...
Σχηματοποίηση λόγου ("ποιημάτων" μου), θεογονία, κοσμογονία,...
Γεια...

Ανώνυμος είπε...

Είπες:"Θα πάγω σ'άλλη γη, θα πάγω σ'άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή.
Κ'ειν'η καρδιά μου-σα νεκρός-θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μείνει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".

Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θαβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ'ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού-μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη την χάλασες.

ΚΑΒΑΦΗ - η πόλις...

Λοιπόν, ο ενδόμοιχος φόβος μου κάθε φορά που τα σκατώνω στη ζωή μου είναι τούτο δω το ποιηματάκι, που το είχα διαβάσει πιτσιρίκι κάπου, κάποτε και με κυνηγάει πάντα... Αλλά και το ταξίδι στην Ιθάκη, πηγαιν'ελα, έχει την αξία του...
Αυτά για να συνεχίσω το "ποιητικόν" της διάθεσης!
ε.

ξένοι