Μη με λησμόνει...

Στο σαλόνι υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερα ανθοδοχεία, με διαφορετικά είδη ανοιξιάτικων λουλουδιών, στην κουζίνα υπάρχουν άλλες τρεις γλάστρες παντός καιρού και μεταξύ των δωματίων περιφέρομαι κι εγώ, το μεγαλύτερο φυτό από όλα!

Χθες με βρήκε μια φίλη από τα παλιά μέσω του facebook. Δε μου είχε ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι με άνθρωπο που να με ενδιαφέρει. Μετά από αρκετά χρόνια που έχουμε να ειδωθούμε και να μιλήσουμε, το μήνυμά της, τελείως anti-facebook και υπέροχα απλό και ανθρώπινο, με έκανε να δω το facebook επιτέλους με συμπάθεια. Γιατί μέχρι τώρα δεν έβρισκα κανένα ενδιαφέρον και δεν καταλάβαινα γιατί ήταν τόσο διαδεδομένο.

Μπήκα λοιπόν στη διαδικασία να βρω κι εγώ παλιούς φίλους, επίθετα που με δυσκολία θυμόμουν. Βρήκα κάποιους, δεν εντόπισα κάποιους άλλους. Άλλοι φωτογραφημένοι θαρραλέα, άλλοι κρυμμένοι πίσω από ψαγμένες φωτογραφίες και άλλοι φωτογραφημένοι ως ενσάρκωση των νεανικών τους ονείρων. Δεν εντόπισα όμως άλλους ανθρώπους, πολλούς από τους οποίους θαύμαζα και θεωρούσα ότι θα διαπρέψουν και θα ξεχωρίζουν. Αυτοί πού είναι;

Αν δεν εντοπίζεσαι στο internet συνεχίζεις άραγε να υπάρχεις;