ΔΕΚΑ

Το Σαββατοκύριακο κατέβηκα στην Αθήνα, προς άγραν ιστοριών μεταναστών. Έκανα βόλτα με την άξια συνοδό μου σε περίεργες γειτονιές πέριξ της Ομόνοιας και συνειδητοποίησα ότι εκεί υπάρχει ένας άλλος κόσμος. Οποιαδήποτε idee fixe και να είχα στο μυαλό μου για τη μετανάστευση καταρρίφθηκε. Άνθρωποι από άγνωστα μέρη, μιλούν άγνωστες γλώσσες και μια από αυτές είναι οικουμενική: τα σπασμένα ελληνικά.

Και το βράδυ, για να κλείσει ο κύκλος, είδα μια μαγική παράσταση, που με συγκλόνισε. Το "Ένας στους Δέκα", μια παράσταση φτιαγμένη από μετανάστες σχετικά με τη μετανάστευση. Δεν έχω μεγάλη θεατρική εμπειρία, μάλιστα είναι ένα είδος καλλιτεχνικής έκφρασης που με φέρνει σε αμηχανία, αλλά νομίζω ότι αυτή την παράσταση θα τη θυμάμαι για χρόνια. Πλησίαζε σε αυτό που φαντάζομαι ότι θα σήμαινε κάποτε ο όρος πολιτικό θέατρο.

Έκλαιγα στη μεγαλύτερη διάρκεια της παράστασης και νομίζω ότι μου συνέβη από τύψεις. Το πρωί, στη βόλτα, είχα φοβηθεί, είχα αρχίσει να δικαιολογώ το ρατσισμό της πόλης.

(τη φωτογραφία καθώς και το σχετικό άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ)