Ο Πύργος

Μαζί με ορδές τουριστών, βρέθηκα να περιμένω στην ουρά (!) για να μπω στο Λευκό Πύργο, να δω το νέο μουσείο.
Να τολμήσω να το πω; Μου άρεσε πολύ! Το βρήκα έντιμο, λιτό, αξιοπρεπές, χωρίς τις γνωστές φανφάρες αυτής της πόλης. Γέλασα με το κρυφτό στις μικρές αίθουσες, στις οποίες πρέπει να σκύψεις ΠΟΛΥ για να μπεις, ευχαριστήθηκα το παιχνίδι με το κτίριο και την έκθεση και χάρηκα με τις εφαρμογές, που παρότι φαίνονται εξεζητημένες λόγω της αρχιτεκτονικής απόδοσης και του high-tech εξοπλισμού, στην ουσία τους είναι απλές και προσιτές στους χρήστες. Θα ήθελα να ξαναπάω, αυτή τη φορά ως επισκέπτης, όχι ως μουσειολόγος.
Και με γλυκιά νοσταλγία θυμήθηκα την πρώτη φορά που με είχε πάει ο παππούς μου στο Λευκό Πύργο. Ίσως αυτή να είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία: να παίρνεις στα χέρια σου ένα σύμβολο της πόλης, για το οποίο όλοι έχουμε μια ανάμνηση να ανασύρουμε και να φτιάχνεις κάτι μοντέρνο αλλά όχι υβριστικό.
Κατεβαίνοντας τις ατελείωτες σκάλες προς την έξοδο, άκουσα τη συζήτηση μιας οικογένειας που μόλις είχε μπει στο κτίριο. Ρωτάει η μικρή τη μαμά
- Μαμά πού πάμε;
- Να δούμε την έκθεση.
- Και τι είναι έκθεση;
- Έκθεση είναι εκεί που εκθέτουν αρχαία αντικείμενα!
Τα σχόλια δικά σας...