Ναι, το θέμα των αντιγράφων-εκμαγείων και η σχέση τους μετα την "αυθεντικότητα" είναι πάντα επίκαιρα. Τα ρωμαϊκά γλυπτά, για παράδειγμα, είναι αντίγραφα ελληνικών, αλλά δεν είναι λιγότερα αυθεντικά.
Από την άλλη υπάρχει πάντα το ερώτημα, αν η αυθεντικότητα είναι στο αντικείμενο καθαυτό, ή στην ιστορία(-ες) που λέει ή αίσθηση που προκαλεί (ή και στα δύο).
Η έμφαση στην αυθεντικότητα του αντικειμένου (που ορίζεται από τη μετωνυμική σχέση του με την εποχή, το δημιουργό και το υλικό του) είναι δυτική άποψη. Στην Ιαπωνία για παράδειγμα η αυθεντικότητα είναι στην εντύπωση που το αντικείμενο ή κτίριο δημιουργεί. Είναι η διατήρηση αυτής της εντύπωσης που ορίζει την αυθεντικότητα, όχι το υλικό του. Γι'αυτό και οι Ιάπωνες δεν έχουν πρόβλημα να συμπληρώνουν/συντηρούν αρχαία κτίρια με μοντέρνα υλικά ώστε να διατηρούν την εικόνα του κτιρίου (κάτι που δεν είναι αποδεκτό ή κατακρίνεται σε δυτικές χώρες). Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι παράξενο που στην Ιαπωνία υπάρχει μουσείο που παρουσιάζει την ιστορία της ευρωπαϊκής ζωγραφικής με αντίγραφα γνωστών έργων (Μόνα Λίσα κλπ).
Μια που το έφερε η κουβέντα, ποιο είναι το μουσείο στις φωτογραφίες σου;
Ένα πανεπιστημιακό μουσείο στην Εσθονία, μια ματιά στο παρελθόν που νομίζω ότι αξίζει, δε συμφωνείς; Και μια που το έφερε η κουβέντα, ποια είναι η σχέση μας με το αυθεντικό; Γιατί είναι δυτική άποψη; Τι να διαβάσω; Αγχώθηκα...
3 σχόλια:
Ναι, το θέμα των αντιγράφων-εκμαγείων και η σχέση τους μετα την "αυθεντικότητα" είναι πάντα επίκαιρα. Τα ρωμαϊκά γλυπτά, για παράδειγμα, είναι αντίγραφα ελληνικών, αλλά δεν είναι λιγότερα αυθεντικά.
Από την άλλη υπάρχει πάντα το ερώτημα, αν η αυθεντικότητα είναι στο αντικείμενο καθαυτό, ή στην ιστορία(-ες) που λέει ή αίσθηση που προκαλεί (ή και στα δύο).
Η έμφαση στην αυθεντικότητα του αντικειμένου (που ορίζεται από τη μετωνυμική σχέση του με την εποχή, το δημιουργό και το υλικό του) είναι δυτική άποψη. Στην Ιαπωνία για παράδειγμα η αυθεντικότητα είναι στην εντύπωση που το αντικείμενο ή κτίριο δημιουργεί. Είναι η διατήρηση αυτής της εντύπωσης που ορίζει την αυθεντικότητα, όχι το υλικό του. Γι'αυτό και οι Ιάπωνες δεν έχουν πρόβλημα να συμπληρώνουν/συντηρούν αρχαία κτίρια με μοντέρνα υλικά ώστε να διατηρούν την εικόνα του κτιρίου (κάτι που δεν είναι αποδεκτό ή κατακρίνεται σε δυτικές χώρες). Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι παράξενο που στην Ιαπωνία υπάρχει μουσείο που παρουσιάζει την ιστορία της ευρωπαϊκής ζωγραφικής με αντίγραφα γνωστών έργων (Μόνα Λίσα κλπ).
Μια που το έφερε η κουβέντα, ποιο είναι το μουσείο στις φωτογραφίες σου;
Ένα πανεπιστημιακό μουσείο στην Εσθονία, μια ματιά στο παρελθόν που νομίζω ότι αξίζει, δε συμφωνείς;
Και μια που το έφερε η κουβέντα, ποια είναι η σχέση μας με το αυθεντικό; Γιατί είναι δυτική άποψη; Τι να διαβάσω; Αγχώθηκα...
Δες τα παρακάτω:
Jones, M. (ed) (1992) Why fakes matter; essay on the problems of authenticity, London: British Museum Press.
Eco, U. (1986), Faith in Fakes, London: Martin Secker & Warburg
Phillips, D. (1997) Exhibiting authenticity, Manchester: Manchester University Press
Δημοσίευση σχολίου