Δεν ήξερες, δε ρώταγες;

Τους τελευταίους μήνες δεχόμαστε στο μουσείο τηλεφωνήματα και επισκέψεις από ανθρώπους που ψάχνουν πληροφορίες γύρω από τις θεματικές μας.
Μετά από αρκετά χρόνια σε αυτό το μουσείο, καταλαβαίνω ότι κάτι αλλάζει σχετικά με τον τρόπο που μας αντιμετωπίζει το κοινό. Θεωρούν ότι έχουμε βιβλιοθήκη, ότι μας ενημερώνουν διαρκώς οι σχετικοί φορείς και ότι έχουμε στη διάθεσή μας υλικό προς δωρεά... ακόμη και για τη διακόσμηση σχολείων κλπ. Τα προηγούμενα χρόνια μας ζητούσαν συχνά πληροφορίες για το μουσείο, το ιστορικό του, άντε και το κτιριολογικό του, κυρίως δημοσιογράφοι και φοιτητές που έπρεπε να κάνουν εργασίες.
Τώρα περιμένουν από εμάς πλήρη επιστημονική κατάρτιση και τμήμα εξυπηρέτησης. Τι περίεργα πράγματα είναι αυτά; Πώς θα μπορούσαμε να απαντάμε σε κάθε ερώτημα και αίτημα, μια και ακόμη, δεν έχει ζητηθεί από κανέναν μας επισήμως να διεκπεραιώνει τέτοια ζητήματα;
Και το πρόβλημα δεν είναι δημοσιοϋπαλληλικού τύπου, δεν το λέω επειδή βαριέμαι να εξυπηρετώ. Αντίθετα, μου είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, μιλάω και με κανέναν άνθρωπο και είναι πάντα μια μικρή πρόκληση: τι μπορώ να βρω, πόσο γρήγορα και πόσο καλά.
Αλλά, δεν έχω τη δυνατότητα να χαρίσω ούτε να δανείσω κάτι μέσα από το μουσείο. Δεν έχω καν ένα χώρο για να τους αφήνω να διαβάσουν, ούτε μπορώ να τους παρέχω τη δυνατότητα να βγάζουν φωτοτυπίες, γιατί αυτό θα παρακώλυε τη λειτουργία των άλλων τμημάτων.
Το κοινό μας κάτι θέλει να μας πει. Και γίνεται πια επιτακτικό. Με κάποιον τρόπο πρέπει να αποκωδικοποιήσουμε αυτό το φαινόμενο και να βρεθεί μια λύση.
Πώς περνάει ένα μουσείο στη σφαίρα του ιδρύματος; Δεν καταλαβαίνω...
Μέχρι τώρα μόνο από τύχη καταφέρνουμε να τους κρατάμε ευχαριστημένους, αλλά δε θα είμαστε πάντα τυχεροί. Και αυτή την εμπιστοσύνη που γεννιέται σιγά- σιγά δε μπορούμε να την καταβαραθρώσουμε. Ουφ!